Suicidale gedachten bij Mantelzorger.

Hier ligt een schone taak voor de aloude vertrouwde wijkverpleegkundige die ooit op haar fietsje haar wijk rondreed, al haar klantjes goed kende en, waar nodig, er
ook de tijd voor kon nemen. En, ingrijpen en/of bijsturen als het mis dreigde te gaan.

Zij/hij is wegbezuinigd ,dus artsen raakten overbezet en specialisten te duur en...... moet ik nog even doorgaan? Spreekt voor zich toch?

Het gegeven is triest, heel triest zelfs maar NL heeft keuzes gemaakt die we niet zomaar op de schouders van artsen en specialisten moeten leggen.


Overigens maak ik bezwaar tegen de term ''zelfmoord'' Hier is geen sprake van moord nl maar van zelfdoding. Cruciaal verschil in mijn visie!

Beste Johan,
Ik ben jaren mantelzorger geweest voor mijn echtgenoot met Lewy Bodys dementie/Parkinson. Dat was allemaal niet niks, dat kan ik je wel vertellen. Eén ding is zeker, bij mij kwam de gedachte aan suïcide geen moment op. Je bent er voor de ernstig zieke, die belofte deed ik 50 jaar geleden toen wij trouwden. In voor en tegenspoed, bij ziekte en gezondheid etc etc.
Zelfs in het verpleeghuis ging mijn zorg gewoon door, dag in dag uit, meerdere malen per dag.
Een ander verhaal is na het overlijden. je kunt het eigenlijk niet geloven, er nu alleen voor te staan. De casemanager heeft nooit meer iets van zich laten horen, de huisarts heeft geen seconde aandacht meer, wie je dacht dat je vrienden waren, laten het grotendeels afweten. Ja hun deur staat altijd voor je open, maar ze vergeten dat mijn huis ook een deur heeft. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Nu komt mij wel eens de gedachte naar boven, dat mijn leven toch geen zin meer heeft (sorry, ik vergeet te melden dat onze dochters natuurlijk mams niet vergeten, al komen ze wegens afstand en drukke werkzaamheden weinig hier thuis, maar ik zie ze natuurlijk wel bij hen thuis). Ik hang aan het leven, ik hoef nog niet zo nodig, maar de eerlijkheid gebied mij te zeggen, dat ik graag naar mijn lief zou gaan, maar dan wel op natuurlijke wijze, want suïcide betekent, dat altijd een ander je zal vinden en dat wil je niemand aandoen. Ik ben dus niet suïcidaal. Ik hoop dat dit antwoord iets betekent.

Beste Hannie.

Diep respect,voor de zorg,die je aan je zieke echtgenoot
geven heb.Na het afscheid moeten nemen,is er dan die
grootte leegte,die maar moeilijk,op te vullen is.
Buiten de warmte en liefde van je dochters,zou een vraag,
hoe gaat het met je,en een klop op de deur,deze leegte,
wat op kunnen vullen.
Hannie,hij is wel van je heengegaan,en tastbaar niet meer
aanwezig,maar hij is altijd bij je,op de paden,die je in je leven,
nog mag gaan.
De tranen gehuild,zo vol van warmte,liefde,pijn en verdriet,
zijn dan wel uit je"" zicht""verdwenen,maar achter de ""horizon""
door je overleden Echtgenoot gevonden,en liefdenvol voor
je gedroogd.
Dank le wel voor je antwoord.
johan.

Lieve Hannie en Johan,ook wij zijn een paar jaar mantelzorger geweest van een naaste met dementie deze taak was zeer zwaar en ook erg verdrietig maar we hebben het met liefde gedaan,maar het moment kwam toen het thuis niet meer kon en hij op een gesloten afdeling terecht kwam o wat was dit vreselijk voor ons helaas werd hij een onvriendelijke demente man echt niet te geloven hij was altijd zo lief en zorgzaam,maar aan opgeven hebben wij nooit over nagedacht wij kwamen er dagelijks hoe zwaar dit ook was.
wens jullie heel veel sterkte.
Helaas ben ik er 10 juni niet bij maar wie weet een volgende keer .

Vind ik ook maar ik heb al een afspraak die dag.

Hij werd gecremeerd en ik heb hier zijn as en dat is mijn volgende verdrietige item.
Wat doen we (dochters hebben net zoveel zeggenschap als ik, VIND IK) met zijn as. De confrontatie hiermee, iedere dag weer, maakt mij ziek. Om hem in een kast te zetten is zo respectloos, vandaar elk moment in mijn zicht. De oudste dochter is niet voor uitstrooien, de jongste moet ik nog polsen. Indien er een dilemma ontstaat, zal ik vragen of de urn kan gaan roulereen. Misschien dat ik dan wat afstand kan nemen en het kan gaan aanvaarden, dat hij nooit meer thuiskomt. Ik vraag me wel eens af, ben ik hierin de enige of worstelen meerderen hiermee? Ik hoop dat dit laatste in mijn bericht geen rare antwoorden zullen opleveren, want die kan ik er echt niet meer bij hebben.
Ik vind dit eigelijk een heel zinnig onderwerp om hier apart van deze topic over mantelzorgers over te discussieren. Ook ik worstel hiermee nl.

Beste Petra-A.

Ik heb aan het Forum gevraagd,hun mening te geven,
over dit onderwerp in mijn Topic.
Verder wil ik niet doorgaan,om nog over dit onderwerp,
van gedachten te wisselen,in het forum.
Een bericht in mijn krant,heeft mij tot deze inbreng,
van mijn Topic gebracht.
Een goede nachtrust.
johan.

Denk ik ook Petra, goed idee! Begin een topic en beschrijf het vanuit jouw eigen ervaring. Wellicht hebben anderen er iets aan.

Groet,

Frank

Hij werd gecremeerd en ik heb hier zijn as en dat is mijn volgende verdrietige item.
Wat doen we (dochters hebben net zoveel zeggenschap als ik, VIND IK) met zijn as. De confrontatie hiermee, iedere dag weer, maakt mij ziek. Om hem in een kast te zetten is zo respectloos, vandaar elk moment in mijn zicht. De oudste dochter is niet voor uitstrooien, de jongste moet ik nog polsen. Indien er een dilemma ontstaat, zal ik vragen of de urn kan gaan roulereen. Misschien dat ik dan wat afstand kan nemen en het kan gaan aanvaarden, dat hij nooit meer thuiskomt. Ik vraag me wel eens af, ben ik hierin de enige of worstelen meerderen hiermee? Ik hoop dat dit laatste in mijn bericht geen rare antwoorden zullen opleveren, want die kan ik er echt niet meer bij hebben.
Ik vind dit eigelijk een heel zinnig onderwerp om hier apart van deze topic over mantelzorgers over te discussieren. Ook ik worstel hiermee nl.

Mantelzorg is zwaar, heel zwaar......
Ik kan alleen voor mijn eigen regio spreken, maar hier hebben we wel degelijk wijkverpleegkundigen.
Die maken deel uit van sociale teams en hun vroeg-signalering is van onschatbare waarde.
Er wordt gelukkig steeds meer gedacht in oplossingen en blijken regeltjes een kader te zijn en geen muur.

Voor mantelzorgers zijn er mogelijkheden om even op adem te komen en de zorg aan anderen over te dragen, of dat nu een dagdeel is of een weekje vakantie.
Mijn bank heeft een nieuwe website gelanceerd waarin hiervoor de weg wordt gewezen. Misschien heeft iemand daar wat aan:
www.ikwoonleefzorg.nl

Ach Hannie,
Je verhaal is echt indrukwekkend over een afschuwelijke ziekte.......:( en ik begrijp ook heel goed dat je de zorg zelf op je wilde nemen voor een partner die je zo lief had.
Respect!

Ik hoopte alleen door mijn bijdrage (bijna) overbelaste mantelzorgers op mogelijkheden te wijzen. Ik begrijp van je dat financiële steun niet in elke regio wordt geboden. Dat is uiteraard heel spijtig.

Ik stel het wel op prijs dat je hebt gereageerd, aangezien financiële middelen kennelijk soms een probleem is. Voor mij een eye-opener, dank je wel.

Er is in dit topic al een paar keer gerefereerd aan een matige of falende inzet van de overheid, zij die pretenderen er te zijn voor het volk wat ze regeren. Sinds de zorg in algemene zin is overgedragen aan de markt met hun verdien modellen en winst deling is al menig maal gemeld dat onze zorg faalt in de ogen van vele nederlanders. Nu wat doet dan de IGZ en de NZA ?

Hoe kan het zijn dat een rechter heeft bepaald dat zorginstellingen geen inzicht hoeven te geven in prijsstelling van behandeling(en) ?
Immers, er is toch geen marktwerking mogelijk als men de prijzen niet kan vergelijken ?
Dan gaat toch de hele stelling van marktwerking maakt de zorg goedkoper zoals door de overheid gepropageerd onderuit ?

Mantelzorgers zijn vaak mensen die onder een vorm van sociale druk extra moeten presteren. Wat de een als vanzelfsprekend ervaart en graag geeft is het eigenlijk niet.
We mogen niet vergeten dat er ook individuen zijn die naast de verschrikkelijke ziekte van hun naaste en de 'normale maatschappelijke druk' geen ruimte meer hebben om ook nog eens zorg op zich te nemen.
Een metselaar is geen verpleegkundige, een vrachtwagen chauffeur ook niet. Omdat ze allebei een kusje kunnen geven en een handje vasthouden zijn ze nog geen verpleegkundigen.

Stel een vrouw doet veel studie en slaagt voor haar diploma en behaald de gevraagde examens. Ze word chirurg en mag werken op de intensive care.
Kan u zich voorstellen dat ze moeite zou hebben als haar zoon van 8 in dat ziekenhuis terecht komt en ze een levensreddende operatie zou moeten verrichten op haar eigen vlees en bloed ?

Het is vaak onredelijk van zorg instellingen om hulp te eisen in de verzorging van een hulp behoevende, en bespottelijk dat een overheid dit toelaat en zelfs aanmoedigd.

Sorry voor mijn soms harde bewoordingen, maar ik begrijp zeer wel dat iemand aan zelfdoding denkt als er verwachtingen worden gesteld die onhaalbaar (b)lijken.

Met vriendelijke groet,

Frank

Sterk betoog Frank!

Marktwerking is ,zeker als het in de zorg voor de zwakkeren, zieken, onder ons gebruikt wordt, beslist een regelrechte vloek in mijn ogen. En ik kan er nog altijd verdrietig van worden als ik de gevolgen ervan zie en de schade die mijn ooit zo prachtige beroep tot iets gemaakt heeft dat slechts de naam ''zorg'' nog heeft maar nauwelijks de inhoud. Een baan waarbij gehaaste verzorgenden en verpleegkundigen met aftekenlijsten rondlopen terwijl ze ,met sticker (''medicijnen'') hun medicatie en/of po-rondes doen.
Tijd voor ,n gezellige babbel, iets extra,s zoals ,n wandeling is er gewoonweg echt niet meer . Erger nog, was dat laatste in het begin nog vooral de taak van vrijwilligers, die hebben het nu te druk met andere overkoepelende zorgtaken die voorheen door betaalde krachten werden gedaan. Denk aan gezamelijke activiteiten zoals spelletjesmiddagen organiseren etc. Blijft over...de rest van de zorgtaken die voorheen gewoon (!) door betaalde medewerkers werden gedaan.... De persoonlijke verzorging. Want ook daar is geen tijd en menskracht meer voor....

Dus nu wordt dit ongevraagd en soms ook ongewenst (!) op de schouder van DE familie gedropt zonder dat iemand zich ook maar ,n seconde afvraagt of dat wel ,n goede keus is. Voor de client maar zeker ook voor de ,vaak toch al overbelaste man/vrouw die vanaf nu de titel ''Mantelzorger'' krijgt.... En dat terwijl die mantel vaak veel te zwaar is...en stinkt.... en je soms tot wanhoop brengt....Niet omdat je niet van hem/haar houd maar omdat je echt niet meer verder kunt ...wil.

Ik heb het zien gebeuren....de aftakeling.
Als jonge, pas beginnende leerlingverpleegkundige in die ooit zo ''goeie ouwe tijd'' .
Aan mijn dagen en nachten op ''mijn'' afdeling waar ik nu, na al die jaren , nog met zoveel liefde aan terugdenk....Al die lieve gezichten...sommige haal ik nog zoo voor me.....ben ze niet vergeten.

Allemaal zowel psychisch als lichamelijk ziek....en een gesloten deurbeleid om (ver)dwalen te voorkomen.
Op zich ,n zware afdeling dus... al heb ik dat nooit als zodanig ervaren. Want dit was wat ik wilde en er was tijd om zorg te verlenen. Goede volledige zorg... Er was tijd om ,n slaapliedje te zingen van vroeger....en te genieten van de beloning....een glimlach van ,n diep dement medemens.... ,n Wandeling langs de Amstel .... ,n Lolletje maken met betrokken familieleden die soms hielpen hun vader of moeder te voeren....niet omdat het moest, maar omdat ze het graag wilden. En wij brachten ze na het eten ,n kopje koffie.
Wij konden dat. Allemaal. Hadden er tijd voor...,n magische utopie inmiddels....Wij werden niet gehinderd door protocollen en onzinnige aftekenlijsten. Zoals mijn overbelaste collega,s van nu die ooit met ws dezelfde insteek (hoop ik?) begonnen als wij, toen....

''De zorg'' is klinisch en koud geworden.... familieleden tillen zich massaal ''vrijwillig'' ? ,n hernia of, nog erger , raken alleenzorgend thuis, het spoor volledig bijster. Vereenzamen.... ongezien.
Met alle trieste gevolgen vandien.
Marktwerking.....ik zei het al.... een vloek !
Om te huilen.....