Daar zit ik dan op 29 juli 2005, volkomen kapot. Met een hoofd vol vragen en in tranen. Heb net te horen gekregen dat mijn levenspartner Sophie ongeneeslijk ziek is. Pfffft, wat nu? We zijn gaan praten in de daarop volgende weken en maanden. Vaak uren en uren, met vallen en opstaan. Met pijn, vooral vanuit ontroerende liefde en bezorgdheid voor elkaar. Want we zijn soulmates, elkaars liefde van het leven. En dan deel je ...... Tenminste dat hebben wij gedaan. Wat we gedeeld hebben en daarna vooral gedaan hebben, is dat we elke minuut wilden benutten die er was. Voluit leven en gas geven als het ging. En pas op de plaats maken als de ziekte weer ongenadig en pijnlijk toesloeg. Zo hebben we tot 7 maart 2011 van dag tot dag geleefd. En alles gedaan wat we nog graag samen wilden doen. We hadden niet echt een compleet uitgewerkte bucketlijst.
Wat we in een bepaalde periode voor ogen hadden, vulden we in. Daarvoor plunderden we onze spaarrekening, ons appeltje voor de dorst. Want voor ons was er alleen een vandaag & morgen, maar geen overmorgen meer. We lieten de tuin opknappen, zodat we er fijn konden verblijven, kochten elektrische fietsen en maakten fijne tochtjes, gaven met twinkelogen onze befaamde SODA party's en gingen korter of langer op vakantie zolang dat medisch verantwoord was. Vooral de laatste verre reis in 2010 naar Canada en Alaska was onvergetelijk. Dat was genieten samen, elke minuut van de dag! Met zorg en passie.

En toen werd het stil, heel stil. Na het verwerken van Sophie's dood (dat kostte me 1,5 jaar) heb ik die lijn weer opgepakt. In het besef dat mijn leven wel verdergaat. En zij zou het ook niet anders gewild hebben. Ik koester de vele mooie herinneringen en geniet, vaak van de kleine dingen.
Ik stond en sta niet teveel stil bij de dood, maar koester het leven. En dat is - ondanks de ups en downs die ik ook meemaak - uitdagend!