Wat betekent het verlies van een dierbare voor je relatie?

Iemand heeft me ooit geleerd dat iedereen op z'n eigen manier reageert op een overlijden en dat je daar eigenlijk geen betekenis aan kan en mag hangen. Ik weet nog toen mijn moeder overleed, dat ik volledig opgesloten ben geraakt in mezelf. Ik deelde niets meer, met niemand. Mijn vrouw (toen nog vriendin, pas net een paar maanden) kon daar heel goed mee omgaan. Voor hetzelfde geldt had ze dat niet gekund en was het stukgegaan. Het loopt gewoon zoals het loopt en je wordt getriggerd of niet.

Beste kim, fijn dat je steun vind aan elkaar. Ieder rouwt op zijn eigen manier. Uit ervaring weet ik dat een ouder verliezen veel impact heeft en dat je je partner daarbij moet laten gaan maar wel steunen. Het is niet zo makkelijk als je idd een partner hebt die geen prater is en dan dus aan moet voelen wat nodig is. Dan sta je spreekwoordelijk wel eens op het verkeerde been. Maar ik denk ook (helaas ook ervaring in) dat het eraan ligt hoeveel je al voorgeschoteld hebt gehad, onze 1e in januari 2013 geboren, mijn schoonvader september 2013 overleden, waarna bleek dat mijn schoonmoeder totaal niet voor zichzelf kon zorgen, de tweede werd in mei 2014 geboren en toen bleek mijn schoonmoeder langzaamgroeiende alvleesklierkanker te hebben en mijn eigen mam slokdarmkanker. Uiteindelijk moest mijn schoonmoeder haar nek breken (helemaal hersteld) om een hoge indicatie voor een gesloten afdeling in een verzorgingstehuis te krijgen (eind 2014), bleek mijn moeder in april 2015 toch uitzaaiingen te hebben en is eind 2105 overleden. Wij beiden hebben enorm verantwoordelijksgevoel naar onze ouders toe (gehad). Ik had alleen een moeder en was enigskind, dus ik was aanspreekpunt en degene die alles moest beslissen en dat met twee kleine pittige meiden. Dan kun je op een gegeven moment op/ leeg zijn en kan praten moeilijk worden, überhaupt een nuttig gesprek met iemand voeren was een tijd lastig. Wij zaten beide diep in het rood qua energie, emotie, enz. Maar omdat we al 18 jaar bij elkaar zijn ken je de ins en outs en bikkelen we door met wat we hebben, dus aan onze relatie ligt het niet. Maar het is dan af en aan wel moeilijk om de neus weer precies dezelfde kant op te krijgen. Aan de andere kant, het gras bij de buren is altijd groener.... Maar ik merk wel dat ik zelf eerst weer een beetje tot mezelf moet komen, om daarna de rest van de wereld weer aan te kunnen.

Iemand heeft me ooit geleerd dat iedereen op z'n eigen manier reageert op een overlijden en dat je daar eigenlijk geen betekenis aan kan en mag hangen. Ik weet nog toen mijn moeder overleed, dat ik volledig opgesloten ben geraakt in mezelf. Ik deelde niets meer, met niemand. Mijn vrouw (toen nog vriendin, pas net een paar maanden) kon daar heel goed mee omgaan. Voor hetzelfde geldt had ze dat niet gekund en was het stukgegaan. Het loopt gewoon zoals het loopt en je wordt getriggerd of niet. Ik ben er wel mee eens dat ieder reageert op zijn eigen manier op een overlijden en dat je daar eigenlijk geen betekenis aan kan en mag hangen. Ja en dat is vaak wat mensen ervaren als een onbegrip als anderen dat wel doen . Of dat anderen van je verwachten dat je het op hun manier doet. Of dat sommigen gruwen van andermans adviezen of zelfs een soort van druk voelen . Of dat je vaak ergens moet haasten om je verdriet nu echt een plek te geven en dat je dat eigenlijk niet kan. Bij mij voelt het prettig aan als iemand mij laat zijn in mijn verdriet. Wat bij mij opvalt is dat ik zelf een ander niet echt ermee belast maar dat ik wel voor mezelf die ruimte pak om mijn verdriet te hebben.