Op het moment dat ik een goede vriendin - waarmee mijn man minder contact had - verloor, stond mijn wereld op zijn kop. De wereld van mijn man draaide gewoon door. Hij was er wel voor mij, maar had zelf veel minder last van het verlies.
Een jaar later viel mijn zus plotseling weg. Dit was heel anders. Toen zij overleed wisten we dat we op korte termijn ook de broer van mijn man zouden verliezen. Nu stonden we naast elkaar en de wereld stond voor ons hele gezin op zijn kop. Gelukkig waren we samen sterk.
Tot de ultieme test voor ons kwam. 4 jaar na het verlies van mijn zus is ook haar man (onze zwager) ziek geworden. Na een half jaar strijden er een einde kwam aan zijn leven. Uren heb ik aan zijn bed met hem zitten praten. Om dan met alle bagage weer thuis te komen en samen met mijn steun en toeverlaat plannen te maken voor de toekomst. Mijn zus en zwager hebben immers - net als wij - twee dochters die opgevangen moesten worden. Dat gaat niet zomaar. Veel praten met en luisteren naar zowel mijn man als onze kinderen over hoe de toekomst er volgens ons uit zou moeten gaan zien.
Gelukkig hebben mijn man en ik in deze periode veel steun aan elkaar gehad en is de band die wij hebben alleen maar sterker geworden. Helaas zie ik om mij heen dat dit vaak ook heel anders kan verlopen. Ik vraag me af waar dat dan in zit? Ligt het aan hoe elk van beide tegenover de persoon staan die weg valt of ligt dit meer aan de relatie op zich?