Naar DELA.nl Naar DELA.nl

Opruimen en loslaten: waar heb je moeite mee?

  • 12 juni 2018
  • 3 reacties
  • 656 Bekeken
Marthe
Reputatie 2
Bij het overlijden van een dierbare komen helaas ook de praktische zaken kijken. Niet iets waar je direct mee geconfronteerd wil worden.

Neem bijvoorbeeld het opruimen van zijn of haar woning. Waar begin je, wat ga je weggooien en wat juist niet? Met zoveel emotie wil je misschien wel helemaal niets weg doen.

Waar had jij moeite mee toen je de spullen van een overleden dierbare opruimde?

3 Reacties

Corina
De kledingkast van mijn moeder...
toen ik de deuren opentrok kwam haar geur mij tegemoet.
Daar heb ik wat tranen om gelaten,die confrontatie was te moeilijk.
En toch heb ik hem leeggehaald.
mijn moeder en ik hadden dezelfde “tik” wij kochten kleren en lieten ze dan gerust nog een lange tijd met prijskaartje eraan in de kast hangen. Hoeveel kleren ik niet weg heb gegooid van haar met de kaartjes eraan... Je zou zeggen dat dit nu een wijze les is voor mij,maar nee hoor! Ook in mijn kast hangen er nu nog vele kledingstukken met het prijskaartje eraan! Sommige hangen er al jaren.. En het is niet dat ik de kleding niet leuk vind,dat niet. Ik ben er juist heel blij mee en denk dat ik het zonde vind om ze te dragen. Toch een aardje naar mijn moeder😉
W
Na het overlijden van mijn man, 2,5 jaar geleden, toch al gauw begonnen met opruimen. Na 1 week begonnen met zijn kleren. Daarna meer spullen weggegeven. Bepaalde dingen gehouden , vooral spullen met een emotionele waarde voor mij ! Als ik er aan toe ben pak ik weer een kast/ kamer aan en ga weer selecteren wat weg kan of niet. Ik geef alles weer een nieuwe bestemming , heb nauwelijks iets echt weg moeten gooien. Maar het blijft moeilijk !!! Maar alles op zijn tijd, en vooral wanneer ik er zelf aan toe ben !!!
Heidi
Reputatie 1
In 2014 is mijn moeder overleden,het heeft 2 jaar geduurd voor ik haar kleding kon uit sorteren.
Afgelopen december,oudjaarsavond 2017 is mijn vader overleden,2 maanden daarvoor is hij naar een verpleeghuis gegaan,wel hielden we zijn huisje nog even aan voor het geval hij na revalidatie toch weer terug zou kunnen(tegen beter weten in)maar omdat wij 150 km bij hem vandaan woonden en ik de laatste maanden dagelijks bij hem wilde zijn kon ik zo in mijn ouderlijk slapen,dat gaf mij veel rust.
Na zijn overlijden stond ik voor de zware taak om zijn huis maar ook zijn kamer in het verpleeghuis leeg te ruimen.
Wat had ik het daar moeilijk mee,niet alleen was ik nu mijn beide ouders kwijt maar ook mijn ouderlijk huis en mijn thuisbasis,wat een verdriet...nog steeds.
Ik heb in korte tijd moeten beslissen wat ik wilde houden en wat niet,en wat heb ik een spijt van bepaalde spullen die ik te snel heb weg gedaan,gewoon simpele dingen zoals een asbak,of een vaasje....

Reageer