Ben jij wel eens eenzaam?
Eenzaam, we zijn het allemaal wel eens. Het hoort bij het leven. Maar wat als je je langdurig eenzaam voelt? Dat je het idee hebt dat niemand je begrijpt, of dat je (voor jouw gevoel) te weinig sociale contacten hebt? Herken jij dit? En hoe ga je daarmee om?
Gelukkig herken ik dit niet. Wel zie ik ouderen vereenzamen. Ik denk dat hier een taak ligt voor de maatschappij om te zorgen voor diegene die alleen zijn.
Ik herken dit gelukkig ook (nog) niet, maar er zijn heel veel mensen die dat wel herkennen. En het is moeilijk. Ik weet niet goed wat de oplossing is. Je alleen voelen is niet leeftijdsgebonden, denk ik. Ik heb gelukkig een gezin (man en 2 lieve kinderen). Zonder hen zou ik me heel eenzaam voelen, denk ik.
Voordat ik mijn man ontmoette, was ik ook al jaren vrijgezel en alleen, maar ik voelde me eigenlijk weinig eenzaam. Ik denk dat als ik ze nu niet meer in mijn leven zou hebben, zou ik me wel intens eenzaam voelen. Je mist pas wat je hebt, als je het kwijt bent, denk ik.
Ik hoop dat als mensen zich eenzaam voelen, dat ze hun hand durven uit te strekken naar anderen en eerlijk durven toe te geven dat ze eenzaam zijn. Pas dan komt er een opening en kunnen mensen hun hand ook naar jou reiken.
En ik ben het met Kippie42 eens dat de vereenzaming van ouderen een maatschappelijk probleem en een maatschappelijke taak is. Alleen de vraag is nog hoe dit aangepakt kan worden.
Voordat ik mijn man ontmoette, was ik ook al jaren vrijgezel en alleen, maar ik voelde me eigenlijk weinig eenzaam. Ik denk dat als ik ze nu niet meer in mijn leven zou hebben, zou ik me wel intens eenzaam voelen. Je mist pas wat je hebt, als je het kwijt bent, denk ik.
Ik hoop dat als mensen zich eenzaam voelen, dat ze hun hand durven uit te strekken naar anderen en eerlijk durven toe te geven dat ze eenzaam zijn. Pas dan komt er een opening en kunnen mensen hun hand ook naar jou reiken.
En ik ben het met Kippie42 eens dat de vereenzaming van ouderen een maatschappelijk probleem en een maatschappelijke taak is. Alleen de vraag is nog hoe dit aangepakt kan worden.
Ik herken dit gelukkig ook (nog) niet. Heb het wel gezien bij mijn oma toen mijn opa overleed.
Die overleed vorig jaar 5 mei en zag daarna mijn oma achteruit gaan. Ze zei ook een paar keer dat het eigenlijk voor haar niet meer hoefde. Dat ze zich toch heel alleen voelde. En helaas kunnen wij die leegte natuurlijk niet vullen.
Ze overleed een half jaar later op 29 december. En 3 dagen voor haar sterfdag liep ze naar de foto van mijn opa en zei ze: ik denk dat ik er binnenkort aankom. Ze had gelijk......
Nu zijn ze weer samen.
Die overleed vorig jaar 5 mei en zag daarna mijn oma achteruit gaan. Ze zei ook een paar keer dat het eigenlijk voor haar niet meer hoefde. Dat ze zich toch heel alleen voelde. En helaas kunnen wij die leegte natuurlijk niet vullen.
Ze overleed een half jaar later op 29 december. En 3 dagen voor haar sterfdag liep ze naar de foto van mijn opa en zei ze: ik denk dat ik er binnenkort aankom. Ze had gelijk......
Nu zijn ze weer samen.
Marianne schreef:
En ik ben het met Kippie42 eens dat de vereenzaming van ouderen een maatschappelijk probleem en een maatschappelijke taak is. Alleen de vraag is nog hoe dit aangepakt kan worden.
Het antwoord is volgens mij dat iedereen in zijn eigen omgeving daarop moet letten. Niet wachten op georganiseerde oplossingen, maar erop af stappen en vragen of je iets kan doen.
Reputatie 3
Wat een nobel streven,Andre,
wat zou de ""Wereld"",er dan anders uitzien.
Johan.
wat zou de ""Wereld"",er dan anders uitzien.
Johan.
Andre schreef:
Het antwoord is volgens mij dat iedereen in zijn eigen omgeving daarop moet letten. Niet wachten op georganiseerde oplossingen, maar erop af stappen en vragen of je iets kan doen.
Marianne schreef:
En ik ben het met Kippie42 eens dat de vereenzaming van ouderen een maatschappelijk probleem en een maatschappelijke taak is. Alleen de vraag is nog hoe dit aangepakt kan worden.
Het antwoord is volgens mij dat iedereen in zijn eigen omgeving daarop moet letten. Niet wachten op georganiseerde oplossingen, maar erop af stappen en vragen of je iets kan doen.
Mooi inderdaad. Maar hoe herken je dit bij mensen? Wel eens ervaring mee gehad Andre?
In twee concrete gevallen. Bij mijn vader, toen mijn moeder overleden was. Hij miste haar erg, maar deed daar heel stoer over. Maar ja, als je bijna 400 km van elkaar woont kan je daar niet direct wat mee. Dus, regelmatig bezoeken en nog regelmatiger bellen. En een bejaarde (bijna) buurman wiens vrouw in een verpleeghuis is opgenomen. We houden een oogje in het zeil, lopen af en toe bij hem langs, vragen hem voor de kippen te zorgen als we een paar dagen weg zijn. Mijn geliefde gaat elke maand een middag naar de buurvrouw in het verpleeghuis om iets met haar te doen, meestal een appeltaart bakken. Het voordeel van onze situatie is dat we in een straat wonen waar we elkaar kennen. Maar door gewoon op te letten (komt daar wel eens iemand op bezoek), en bij twijfel te vragen of het goed gaat, kom je al een eind. Beter zo, dan op instanties of de gemeente te wachten tot er iets gebeurt.
Ik herken de eenzaamheid op verschillende manieren. Sinds het overlijden van mijn man (11-11-2014 op 40 jarige leeftijd) voel ik me vooral 's avonds eenzaam.
Maar altijd alles alleen moeten bedenken, beslissen en niet kunnen evalueren is verschrikkelijk eenzaam. Dat is elke dag opnieuw een enorme opgave.
Ik moet meer tijd voor mezelf creëren. Maar hoe? Mijn man had een bizar grote kennissenkring. Er waren ca 1000 mensen bij de afscheidsdienst. Van die 1000 komen er nu nog 2 over de vloer!! Dat voelt ook eenzaam. Terwijl ik hen wel gevraagd heb om te komen. Maar voor iedereen gaat het leven door. Rouwen is enorm eenzaam.
Maar altijd alles alleen moeten bedenken, beslissen en niet kunnen evalueren is verschrikkelijk eenzaam. Dat is elke dag opnieuw een enorme opgave.
Ik moet meer tijd voor mezelf creëren. Maar hoe? Mijn man had een bizar grote kennissenkring. Er waren ca 1000 mensen bij de afscheidsdienst. Van die 1000 komen er nu nog 2 over de vloer!! Dat voelt ook eenzaam. Terwijl ik hen wel gevraagd heb om te komen. Maar voor iedereen gaat het leven door. Rouwen is enorm eenzaam.
Reputatie 3
Wat mooi Andre.
Om er niet alleen met woorden,maar ook
met gebaren,er voor een ander te zijn,je hart te kunnen
openen,om naast elkaar,en niet langs elkaar te leven.
johan.
Om er niet alleen met woorden,maar ook
met gebaren,er voor een ander te zijn,je hart te kunnen
openen,om naast elkaar,en niet langs elkaar te leven.
johan.
Duizend vrienden, toch alleen.
Eenzaamheid zit niet zo zeer in geen of weinig vrienden of aanloop hebben, denk ik.
Eenzaamheid is een gevoel, wat zeker bij overlijden om de hoek komt kijken.
je bent je maatje (partner of beste vriend(in) kwijt of je toekomstzicht (kind bijvoorbeeld) of je hoeksteen als in ouders.
Je steun, of wijsheid, je vraagbaak,je overleg, je samenzijn, je liefde.
Als dat wegvalt of een deel ervan, dan is het leeg van binnen en maar heel moeilijk in te vullen.
wat je verliest, is nooit meer te vervangen zoals het was.
Die leegheid is voor mij een gevoel van ongelooflijke eenzaamheid.
Ondanks alle lieve mensen om mij heen
Eenzaamheid zit niet zo zeer in geen of weinig vrienden of aanloop hebben, denk ik.
Eenzaamheid is een gevoel, wat zeker bij overlijden om de hoek komt kijken.
je bent je maatje (partner of beste vriend(in) kwijt of je toekomstzicht (kind bijvoorbeeld) of je hoeksteen als in ouders.
Je steun, of wijsheid, je vraagbaak,je overleg, je samenzijn, je liefde.
Als dat wegvalt of een deel ervan, dan is het leeg van binnen en maar heel moeilijk in te vullen.
wat je verliest, is nooit meer te vervangen zoals het was.
Die leegheid is voor mij een gevoel van ongelooflijke eenzaamheid.
Ondanks alle lieve mensen om mij heen
Reputatie 3
Eenzaamheid.
Alleen komen te staan,als je afscheid heb moeten
nemen,van een geliefde.
Het niet krijgen van een liefdenvolle schouder,en
een luisterend oor.Zich afsluiten,van de buitenwereld.
Zo kon ik wel eens lezen,in mijn dagblad,man of vrouw
gevonden,dood liggend al velen weken,in haar kamer,
Eenzaamheid!!.Gelukkig leven niet alle mensen,met een
""ik gevoel"",maar willen er voor anderen zijn.Dit geeft een
veel rijker gevoel in het leven,dan alleen maar streven,
naar bezit en macht.Om naast elkaar te leven,is niet
iedereen gegeven.
johan.
Alleen komen te staan,als je afscheid heb moeten
nemen,van een geliefde.
Het niet krijgen van een liefdenvolle schouder,en
een luisterend oor.Zich afsluiten,van de buitenwereld.
Zo kon ik wel eens lezen,in mijn dagblad,man of vrouw
gevonden,dood liggend al velen weken,in haar kamer,
Eenzaamheid!!.Gelukkig leven niet alle mensen,met een
""ik gevoel"",maar willen er voor anderen zijn.Dit geeft een
veel rijker gevoel in het leven,dan alleen maar streven,
naar bezit en macht.Om naast elkaar te leven,is niet
iedereen gegeven.
johan.
Natuurlijk is er allereerst de leegte die is ontstaan door het overlijden van een dierbare. Ook ik heb me soms best eenzaam gevoeld in bijv. een kamer vol verjaardagsvisite. Al die gezelligheid was dan teveel. Je weet dat het bij het leven hoort, maar gevoelsmatig klopte het niet.
Wat mij opvalt is dat bij een afscheid vaak veel mensen aanwezig zijn en dat je deze mensen later niet terug ziet bij de nabestaanden. Juist als alles achter de rug is, hebben ze ons nodig. We komen hoor, we zijn er voor je. Hoe vaak blijken dit in de praktijk loze woorden te zijn. Ik zie dat helaas zo vaak om mij heen. Ook mijn vader en ons gezin hebben helaas die ervaring. Het had zo fijn geweest als een aantal keer per week één van die vele mensen 's avonds naar mijn vader had toegegaan om de lange, stille avonden te doorbreken.
Wat mij opvalt is dat bij een afscheid vaak veel mensen aanwezig zijn en dat je deze mensen later niet terug ziet bij de nabestaanden. Juist als alles achter de rug is, hebben ze ons nodig. We komen hoor, we zijn er voor je. Hoe vaak blijken dit in de praktijk loze woorden te zijn. Ik zie dat helaas zo vaak om mij heen. Ook mijn vader en ons gezin hebben helaas die ervaring. Het had zo fijn geweest als een aantal keer per week één van die vele mensen 's avonds naar mijn vader had toegegaan om de lange, stille avonden te doorbreken.
Heel eerlijk, ja, ik voel me wel vaker eenzaam. Ondanks dat ik een prachtig gezin heb. Maar hier is het een gebrek aan sociale contacten. Waarom snappen we vaak zelf niet, we staan open voor mensen en iedereen is welkom, mag mee eten en noem maar op. We starten langzaam aan op, maar al snel haken veel mensen af (en het is niet dat wij veel vragen, maar zo eens in de 2 maanden eens een keer wat afspreken met mensen). Maar de wereld is egocentrisch aan het worden in mijn ogen.
Allereerst, ik leef met iedereen mee die eenzaam is of zich eenzaam voelt. Vooral bij een overlijden, want daar kies je niet zelf voor.
Het verhaal van veel mensen tijdens de afscheidsplechtigheid en daarna bijna niemand meer, klinkt me bekend in de oren.
Niet uit eigen ervaring, maar via anderen.
Ik heb in 1984 zelf gekozen voor een echtscheiding, dus geen verwijt aan mijn ex-partner, want hij was/is een goed mens.
Nu heb ik erg weinig mensen om mij heen, want ik heb na een mislukte operatie een behoorlijk onzeker gevoel gekregen, waardoor ik veel van mijn spontaniteit ben kwijtgeraakt.
Wat ik ook herkenbaar vind is dat ik altijd alles alleen moet beslissen en ook alleen thuiskom en dan mijn verhaal niet kwijt kan.
Ik heb twee kinderen, maar die wil ik verder niet lastig vallen, want inmiddels heb ik ook de ervaring dat ze hun eigen leven hebben en dat dat al hectisch genoeg is.
Verder weet ik ook dat ik niet echt op een druk sociaal leven zit te wachten, maar ik denk dat ik soms wel iets meer mijn best kan doen en me over mijn onzekerheid heen zou kunnen zetten.
Ik blijf goede moed houden en ik wens iedereen sterkte met de "verliezen", maar hoop dat de zon op een dag weer vol zal gaan schijnen.
Cecilia.
Het verhaal van veel mensen tijdens de afscheidsplechtigheid en daarna bijna niemand meer, klinkt me bekend in de oren.
Niet uit eigen ervaring, maar via anderen.
Ik heb in 1984 zelf gekozen voor een echtscheiding, dus geen verwijt aan mijn ex-partner, want hij was/is een goed mens.
Nu heb ik erg weinig mensen om mij heen, want ik heb na een mislukte operatie een behoorlijk onzeker gevoel gekregen, waardoor ik veel van mijn spontaniteit ben kwijtgeraakt.
Wat ik ook herkenbaar vind is dat ik altijd alles alleen moet beslissen en ook alleen thuiskom en dan mijn verhaal niet kwijt kan.
Ik heb twee kinderen, maar die wil ik verder niet lastig vallen, want inmiddels heb ik ook de ervaring dat ze hun eigen leven hebben en dat dat al hectisch genoeg is.
Verder weet ik ook dat ik niet echt op een druk sociaal leven zit te wachten, maar ik denk dat ik soms wel iets meer mijn best kan doen en me over mijn onzekerheid heen zou kunnen zetten.
Ik blijf goede moed houden en ik wens iedereen sterkte met de "verliezen", maar hoop dat de zon op een dag weer vol zal gaan schijnen.
Cecilia.
Zoals eerder geschreven:
"Wat mij opvalt is dat bij een afscheid vaak veel mensen aanwezig zijn en dat je deze mensen later niet terug ziet bij de nabestaanden. Juist als alles achter de rug is, hebben ze ons nodig. We komen hoor, we zijn er voor je. Hoe vaak blijken dit in de praktijk loze woorden te zijn. Ik zie dat helaas zo vaak om mij heen. Ook mijn vader en ons gezin hebben helaas die ervaring. Het had zo fijn geweest als een aantal keer per week één van die vele mensen 's avonds naar mijn vader had toegegaan om de lange, stille avonden te doorbreken."
Herkennen jullie dit, dat mensen toezeggen te komen en dit uiteindelijk niet doen?
Ik ben nieuwsgierig naar hoe andere dit ervaren en hoor graag van jullie.
"Wat mij opvalt is dat bij een afscheid vaak veel mensen aanwezig zijn en dat je deze mensen later niet terug ziet bij de nabestaanden. Juist als alles achter de rug is, hebben ze ons nodig. We komen hoor, we zijn er voor je. Hoe vaak blijken dit in de praktijk loze woorden te zijn. Ik zie dat helaas zo vaak om mij heen. Ook mijn vader en ons gezin hebben helaas die ervaring. Het had zo fijn geweest als een aantal keer per week één van die vele mensen 's avonds naar mijn vader had toegegaan om de lange, stille avonden te doorbreken."
Herkennen jullie dit, dat mensen toezeggen te komen en dit uiteindelijk niet doen?
Ik ben nieuwsgierig naar hoe andere dit ervaren en hoor graag van jullie.
Persoonlijk ken ik het niet maar ik weet dat er een heleboel mensen zijn die dat wel hebben. Vooral als ze na een hele tijd een partner moeten missen. Dan bedoel ik op oudere leeftijd. Mijn nieuwe partner had dat ook in lichte mate. En nu staat hij weer beetje in de wereld. Een beetje gezelligheid doet wonderen. Dus merk je om je heen eenzaamheid ga eens naar de mensen toe voor een bakje koffie.
Afgelopen weekend stond een artikel in het Noordhollands Dagblad "Baken voor waar je de weg niet kent", met als subtitel "Na de uitvaart wordt het stil". Het ging met name om het verlies van kinderen, maar volgens mij is onderstaande voor veel nabestaanden herkenbaar:
"Na de eerste golf van aandacht wordt het stil. Als de uitvaart achter de rus is en de kaarten zijn opgeruimd, hebben nabestaanden behoefte om te praten, maar dan blijven veel bekenden weg. Uit onmacht of onwetendheid. Want ze vrezen dat ze nikt meer te bieden hebben. Maar het enige advies dat de meeste ouders hun omgeving willen geven is: kom gewoon langs."
"Na de eerste golf van aandacht wordt het stil. Als de uitvaart achter de rus is en de kaarten zijn opgeruimd, hebben nabestaanden behoefte om te praten, maar dan blijven veel bekenden weg. Uit onmacht of onwetendheid. Want ze vrezen dat ze nikt meer te bieden hebben. Maar het enige advies dat de meeste ouders hun omgeving willen geven is: kom gewoon langs."
Astrid, klopt wat je wilt ze willen zich niet opdringen terwijl je dan juist veel behoefte hebt om te praten, Maar aan de andere kant mag je ook de tijd hebben om voor jezelf even dingen op een rijtje te zetten.
Ook verlies je na een crematie veel mensen om je heen. Maar niemand kan echt beseffen hoe het voelt om een partner te verliezen als ze het niet zelf hebben meegemaakt.
Ik denk dat hierdoor ook veel eenzaamheid gaat ontstaan.
Ook verlies je na een crematie veel mensen om je heen. Maar niemand kan echt beseffen hoe het voelt om een partner te verliezen als ze het niet zelf hebben meegemaakt.
Ik denk dat hierdoor ook veel eenzaamheid gaat ontstaan.
@cindybles, waren dat dan alleen kennissen van je man misschien?
Anders blijven ze misschien weg omdat ze niet goed weten wat te zeggen.........
Je kan proberen om ze dan zelf uit te nodigen, door gewoon te zeggen dat je ze weer eens graag zou zien.
Anders blijven ze misschien weg omdat ze niet goed weten wat te zeggen.........
Je kan proberen om ze dan zelf uit te nodigen, door gewoon te zeggen dat je ze weer eens graag zou zien.
@Ronja, voor jou is dat de uitleg van eenzaamheid.......voor een ander kan dat anders zijn.
Ikzelf zit veel alleen thuis, maar ben pas sinds 'n paar jaar eenzaam, omdat ik ook minder de deur uit kan.
En daardoor ook minder mensen ontmoet. Kan met mijn man niet overal over praten en dat maakt het nog eenzamer.......
Ikzelf zit veel alleen thuis, maar ben pas sinds 'n paar jaar eenzaam, omdat ik ook minder de deur uit kan.
En daardoor ook minder mensen ontmoet. Kan met mijn man niet overal over praten en dat maakt het nog eenzamer.......
@Tigru, die ervaring heb ik helaas ook.....
Angela,
Eenzaamheid is zeker voor iedereen een verschillend gevoel.
Ik heb nog alle kinderen in huis, heb mijn bezigheden, daardoor ook sociale contacten.
maar hier is het verdriet nog vers, er is veel aanloop en aandacht.
maar hoe het een aantal jaar is, weet ik niet.
Echt eenzaam voelen, met toch mensen of geliefden om je heen, lijkt me heel verdrietig.
Misschien is het vragen van hulp een idee?
Heel veel sterkte voor u.
Eenzaamheid is zeker voor iedereen een verschillend gevoel.
Ik heb nog alle kinderen in huis, heb mijn bezigheden, daardoor ook sociale contacten.
maar hier is het verdriet nog vers, er is veel aanloop en aandacht.
maar hoe het een aantal jaar is, weet ik niet.
Echt eenzaam voelen, met toch mensen of geliefden om je heen, lijkt me heel verdrietig.
Misschien is het vragen van hulp een idee?
Heel veel sterkte voor u.
@Ronja, mijn man krijgt hulp via een Hypnotherapeut. Ikzelf heb me opgegeven voor Email-therapie bij 113Online.nl
Ik had er over gelezen op Facebook ivm de week van de Zelfmoordpreventie.
Heb al sinds 1981 zgn. hulp gekregen met tussenpozen, van GGZ Tilburg, Veendam en Winschoten, maar ze weten schijnbaar beter hoe ik in elkaar zit als ikzelf. Krijg zelfs therapeuten die dingen zeggen, waar bij mij de haren overeind van gaan staan, en dan haak ik af.
Ook diagnoses die nergens op slaan en die ze nog nooit met mij besproken hebben zelfs........
Ook spreken ze elkaar dan tegen of bagatelliseren hun eigen uitspraken, en dan heb ik er al snel genoeg van.
Soms laten ze me praten en als dan het uur voorbij is, moet je wel betalen......Protesteer je daartegen, krijg je doodleuk te horen dat ik dat zelf doe, maar ik geeft juist van te voren aan dat dat mijn probleem is en dat ze me moeten onderbreken........
Nee, echt veel vertrouwen in GGZ of Psychologen heb ik niet meer.
Ik had er over gelezen op Facebook ivm de week van de Zelfmoordpreventie.
Heb al sinds 1981 zgn. hulp gekregen met tussenpozen, van GGZ Tilburg, Veendam en Winschoten, maar ze weten schijnbaar beter hoe ik in elkaar zit als ikzelf. Krijg zelfs therapeuten die dingen zeggen, waar bij mij de haren overeind van gaan staan, en dan haak ik af.
Ook diagnoses die nergens op slaan en die ze nog nooit met mij besproken hebben zelfs........
Ook spreken ze elkaar dan tegen of bagatelliseren hun eigen uitspraken, en dan heb ik er al snel genoeg van.
Soms laten ze me praten en als dan het uur voorbij is, moet je wel betalen......Protesteer je daartegen, krijg je doodleuk te horen dat ik dat zelf doe, maar ik geeft juist van te voren aan dat dat mijn probleem is en dat ze me moeten onderbreken........
Nee, echt veel vertrouwen in GGZ of Psychologen heb ik niet meer.
Begrijpelijk dat je vertrouwen zo goed als weg is.
Wie weet vind je op dit forum een tip of in ieder geval een luisterend oor.
wellicht meer kans op gelijkgestemde en begrip.
Heel veel sterkte en geluk.
we komen elkaar hier op her forum vast afcen toe tegen.
lieve groet,
Rianne (Ronja)
Wie weet vind je op dit forum een tip of in ieder geval een luisterend oor.
wellicht meer kans op gelijkgestemde en begrip.
Heel veel sterkte en geluk.
we komen elkaar hier op her forum vast afcen toe tegen.
lieve groet,
Rianne (Ronja)
Eenzaam voelen. Zo herkenbaar.
Nadat vorig jaar mijn vrouw en moeder van onze kinderen na een kort ziekbed plots overleed, ben ik achtergebleven met 2 basisschool gaande kinderen (nu 8,5 & 12).
Overdag geen problemen, maar 's avonds?
Ik wil niet zeggen dat we heel veel te bespreken hadden 's avonds, maar er was altijd iemand om je heen. Er verschuift een stoel, vraagt of je nog een bakje koffie wilt of gewoon lekker tegen elkaar aanhangen.
Dat zijn de dingen die ik mis, buiten natuurlijk haar persoonlijkheid.
Aangezien de kinderen voor half 9 in bed liggen heb je dan wel hele lange avonden. Vooral omdat de kinderen eigenlijk niet alleen wilden in huis willen zijn.
Dit is de afgelopen maand wel veranderd. Ik heb aangegeven bij de kinderen dat ik de 4 muren van de woonkamer nu wel ken en ook de dingen die ik op de T.V. bekeek, na 4x heb je dat ook wel gezien. Ik ga nu geregeld 's avonds er even uit, lekker een eind lopen als de weersomstandigheden daar goed voor zijn. Heerlijk even 1,5 uur eruit een frisse neus halen en weer nieuwe energie krijgen. Wel continue de telefoon op zak, mocht er wat zijn thuis met de kinderen, zodat ze me kunnen bereiken.
Nadat vorig jaar mijn vrouw en moeder van onze kinderen na een kort ziekbed plots overleed, ben ik achtergebleven met 2 basisschool gaande kinderen (nu 8,5 & 12).
Overdag geen problemen, maar 's avonds?
Ik wil niet zeggen dat we heel veel te bespreken hadden 's avonds, maar er was altijd iemand om je heen. Er verschuift een stoel, vraagt of je nog een bakje koffie wilt of gewoon lekker tegen elkaar aanhangen.
Dat zijn de dingen die ik mis, buiten natuurlijk haar persoonlijkheid.
Aangezien de kinderen voor half 9 in bed liggen heb je dan wel hele lange avonden. Vooral omdat de kinderen eigenlijk niet alleen wilden in huis willen zijn.
Dit is de afgelopen maand wel veranderd. Ik heb aangegeven bij de kinderen dat ik de 4 muren van de woonkamer nu wel ken en ook de dingen die ik op de T.V. bekeek, na 4x heb je dat ook wel gezien. Ik ga nu geregeld 's avonds er even uit, lekker een eind lopen als de weersomstandigheden daar goed voor zijn. Heerlijk even 1,5 uur eruit een frisse neus halen en weer nieuwe energie krijgen. Wel continue de telefoon op zak, mocht er wat zijn thuis met de kinderen, zodat ze me kunnen bereiken.
Reageer
Help
Sneltoetsen
Vet
Ctrl-B of Cmd-B
Cursief
Ctrl-I of Cmd-I
Onderstrepen
Ctrl-U of Cmd-U
@Mention
@gebruikersnaam
Afbeelding uploaden
Maximale bestandsgrootte: 2MB. Toegestane bestandstypes: .jpg, .png, .png
Media toevoegen
Ondersteunde platforms: YouTube, Soundcloud, Deezer, Vimeo, Dailymotion.
Vul je gebruikersnaam of e-mailadres in. We sturen een e-mail met instructies om het wachtwoord opnieuw in te stellen.