In januari 2015 is mijn moeder overleden door euthanasie. Voor mij en mijn zus was dit een rare en vreemde periode. Wij wisten al langer dat mijn moeder die wens had, ze heeft de laatste 10 jaar van haar leven vaak aangegeven liever dood te willen dan met ondraaglijke pijn verder te moeten. Een euthanasie verklaring had ze dan ook al langer maar wij brachten dat eigenlijk nooit ter sprake. Toen ze eind 2014 aangaf een scanarts te willen spreken hadden mijn zus en ik eigenlijk nog niet zo goed in de gaten wat ons te wachten stond. In november van 2014 kreeg ze toestemming om euthanasie te laten uitvoeren. Maar ook toen hadden we niet in de gaten dat het zo snel zou gaan. Wij, mijn zus en ik, dachten dat nu ze de toestemming had, het haar rust zou brengen dat als het echt niet meer ging ze niet nog eens een heel traject moest afleggen. Maar na 2 maanden belde ze mij op een vrijdag op om te vertellen dat ze een afspraak met de huisarts had gemaakt voor de maandag erna. Ik weet nog wat ze zei; "ik heb de huisarts gebeld en maandag krijg ik een spuit, dan ben ik er niet meer." Dat was een rare gewaarwording. Dat weekend hebben we afscheid genomen, de kleinkinderen zijn allemaal die zondag gekomen. Een voor een zaten ze bij mijn moeder. Ze hebben haar verteld dat ze van haar hielden en begrip hadden voor haar keuze. Dat waren moeilijke momenten voor iedereen. Maar zeker voor mijn moeder. Die maandag zijn mijn zus en ik de hele dag bij haar geweest. Om 16.30 kwam de arts toen was het zover gesteund door mij en mijn zus hebben we haar in bed gelegd. Ook dat was heel naar. In onze armen is ze vredig ingeslapen en het was goed zo. Eindelijk had ze geen pijn meer. Het is heel moeilijk zo'n moment maar wat fijn dat dit mogelijk is. Niemand wil een dierbare verliezen maar een dierbare zien lijden is ook heel erg. Ik was al die tijd eigenlijk niet helemaal mijzelf maar heel zakelijk en praktisch, waarschijnlijk omdat ik zelf veel te maken heb met uitvaarten. Mijn zus daarentegen had het moeilijk. Gelukkig kunnen wij er samen over praten als we dat willen. Wij hebben ook altijd achter de beslissing van onze moeder gestaan.
Warme groet.
Euthanasie
Waar praat je over als je weet dat een dierbare komt te overlijden? Bij ons was dat moeilijk mijn moeder was niet zo'n prater, we hebben op de dag dat ze zou overlijden wel veel over vroeger gepraat over toen wij jong waren. En hoe raar ook, ook nog gelachen. Het waren die dag vooral veel moeilijke momenten, het inbrengen van het infuus door een ambulance broeder bijvoorbeeld. Ik had graag met haar willen praten die dag maar ze was er niet toe in staat.
Mijn man kon ook niet langer en tuurlijk is euthanasie een tot idee. Dus hadden wij het flink van te voren besproken en de mensen waarvan hij hield en betrokken waren erbij gehaald. Maar het duurde heel.lang om de 4 uur kreeg hij een injectie maar zijn hart gaf niet toe. Dus dierbaren naar huis en onze dochter en ik bleven bij hem. Hij werd onrustig want hij lag gewoon te wachten maar pas de volgende ochtend na de 5e injectie zagen we dat zijn lichaam rustig werd. En zijn slaap dieper. Een half uur na die injectie voelde ik zijn hand en merkte dat de kracht eruit was en hij zijn laatste adem gaf. Wat een rot moment maar voor hem.lekker. nadat de dienstdoende arts het bevestigde heb ik de dierbaren laten komen voor afscheid
Wat een verhaal Esther! Een moeilijk afscheid en het heeft nog even geduurd tot hij is overleden dat lijkt mij zwaar. Bij mijn moeder ging dat heel snel na het inbrengen van het slaapmiddel was ze eigenlijk al zo ver in coma dat wakker worden niet meer mogelijk was. Daarna werd nog een spierverslapper toegediend om de hartspier tot stilstand te brengen. Al met al duurde het nog geen 5 minuten. Heel veel sterkte voor jou en je naasten. Warme groet...
Reageer
Vul je gebruikersnaam of e-mailadres in. We sturen een e-mail met instructies om het wachtwoord opnieuw in te stellen.